گفتگوی آب و عباس.......

دریا صدا زد ای لبت عطشان،من آبم             آبی بنوش ای آتشت کرده کبابم

عباس گفت ای آب حاشا کز تو نوشم              آید صدای ناله‎ی اصغر به گوشم

دریا صدا زد ساقی عطشان که دیده؟!          ای بحر را هم داده آب از اشک دیده

عباس گفت ازتشنگان شرمنده هستم              آخرنگاه فاطمه باشد به دستم

دریا صدا زد توهمه هستِ حسینی         نیروبگیر از من که خود دستِ حسینی

عباس گفتا اوست مولا،من غلامم                   بی او بُوَد آب روان آتش به کامم

دریا صدا زد ای زده آتش به هستم          من چون تو بر داغ لب تو تشنه هستم

عباس گفتا تشنه تر از تو رباب است        در سینه اش آتش بجای شیر ناب است

دریا صدا زد گر نمینوشی ز من آب         آب از چه همره می بری با این تب و تاب

عباس گفتا وعده دادم برسکینه                            تا آب آرم بهر گل های مدینه

دریا صدا زد ای همه ایثار و صبرت                       زیبد که تا محشر بگردم دور قبر